Historia szkoły

Pierwsza szkoła w Okuniewie została założona w roku 1691. Miasto Okuniew i wszystkie okoliczne dobra okuniewskie należały wtedy do Stefana Grzybowskiego. Po kilku latach istnienia szkoła przestała istnieć, gdyż koszty jej utrzymania były za wysokie. W późniejszym okresie dzieło kształcenia dzieci kontynuował ówczesny proboszcz, który w tym celu zatrudnił organistę uczącego najmłodszych.

Pod koniec XVIII w. Okuniew znalazł się w zaborze austriackim. Władze nie interesowały się szkolnictwem ani edukacją dzieci. Znane są jednak przypadki, gdzie lokalny proboszcz lub dziedzic zakładali małe szkoły. Po roku 1815 Okuniew znalazł się w Guberni siedleckiej i powołano wówczas Komisję Rządową do Spraw Wyznań i Oświecenia Publicznego, której celem było m.in. organizowanie szkół. Wówczas powstała pierwsza szkoła elementarna, w której nauczano religii, czytania, pisania i rachowania. Nadzór nad nią sprawował proboszcz oraz nauczyciel. Pierwszy, murowany budynek szkolny mieścił się za kościołem i przetrwał do roku 1944. Od roku 1870 szkoła ta znalazła się we władaniu władz carskich, a językiem wykładowym był rosyjski. Nauka w tej elementarnej szkole trwała tylko 4 lata, a i tak mimo tego wielu mieszkańców nadal pozostawała analfabetami. Pierwszym kierownikiem tej szkoły był Wojciech Sierpiński, a potem kolejno Wiktoriusz Musikowski, Zygfryd  Horbatowski, Władysław Lański, a od roku 1899 Paweł Gniadowicz. Największą trudnością był wówczas brak odpowiedniego budynku. Dopiero w 1926r. właściciel dworu Paweł Łopatin podarował działkę przy ulicy Marii Konopnickiej i rozpoczęła się budowa szkoły. Prace przerwano pod wpływem różnych wydarzeń politycznych, a wznowiono je dopiero w 1938r. Niestety wybuch drugiej wojny światowej ponownie przerwał prace budowlane. Szkoła działała mimo to, była zbiorczą, siedmioklasową do której uczęszczały także dzieci z Michałowa i Zabrańca.

Przez 37 lat organizatorem i kierownikiem tej szkoły był Paweł Gniadowicz. W okresie międzywojennym pracowało łącznie z kierownikiem 8 nauczycieli, ksiądz i rabin. Szkoła liczyła około 300 uczniów. Uczyły się tu razem dzieci polskie i żydowskie. Szkoła była dość dobrze wyposażona w pomoce naukowe, była biblioteka. Duża grupa dzieci należała do ZHP, Polskiego Czerwonego Krzyża, Szkolnej Kasy. Szkoła cieszyła się bardzo dobrą opinią, a nauczanie stało na wysokim poziomie.

We wrześniu 1939 roku wszystko uległo zmianie. Władze okupacyjne zakazały nauczania historii Polski, geografii, konfiskowano  majątki, budynki. Nauczyciele podejmowali wtedy tajne nauczanie. W 1944 roku w wyniku działań wojennych ucierpiało wiele budynków. Ludność opuszczała Okuniew. Po przejściu linii frontu ludzie stopniowo powracali do swych majątków. Od 1 stycznia 1946 roku Paweł Gniadowicz jako jedyny nauczyciel uczył grupę 172 dzieci. Pracował on w Okuniewie aż do 1953 roku. Wówczas zmarł i został pochowany na okuniewskim cmentarzu. Po drugiej wojnie światowej przez mury szkoły przewinęło się wielu doskonałych i oddanych dzieciom kierowników i nauczycieli.

W 1988 roku rozpoczęły się starania o nadanie szkole imienia. Dnia 22 maja 1989 roku patronem szkoły został Jan Brzechwa i od  tamtej pory pełna nazwa szkoły brzmiała: Szkoła Podstawowa im. Jana Brzechwy  w Okuniewie. Po reformie  oświaty nazwa szkoły i jej organizacja zostały zmienione. Obecnie jest to Zespół Szkolno – Przedszkolny w Okuniewie, w skład którego wchodzą: Przedszkole, Szkoła Podstawowa i Gimnazjum.  

Źródło: Irmina Matyjasek - Jałowiecka „Dawno temu... 470 lat Okuniewa”, Okuniew 2008

 

 

 

Autor: Katarzyna Knapik